برای راه اندازی Wi-Fi در خانه ، از دستگاه های ویژه ای استفاده می شود - روترها (روترها) ، طراحی شده برای تبدیل سیگنال سیمی به سیگنال بی سیم. انتخاب دستگاه مناسب باعث صرفه جویی در هزینه های شما می شود و شبکه خانگی بی سیم شما را تا زمانی که ممکن است فعال و فعال می کند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
انتخاب روتر باید با توجه به پارامترهای خاص انجام شود. از مشخصات اصلی هر دستگاه می توان به حداکثر میزان baud ، دامنه RF و استانداردهای عملکرد پشتیبانی شده و فرکانس های RF اشاره کرد.
گام 2
هنگام انتخاب ، به سازنده روتر توجه کنید. از معتبرترین تولیدکنندگان می توان به D-Link ، TP-Link و Zyxel اشاره کرد. این شرکت ها تجهیزات با کیفیت بالا را تولید می کنند که در شرایط شبکه های اینترنتی روسی به خوبی کار خواهند کرد.
مرحله 3
هنگام انتخاب مدل خاصی از دستگاه ، به نرخ باود توجه کنید. برای یک شبکه خانگی ، دستگاهی که قادر به انتقال پرونده ها با سرعت 150 Mb / s (mbps) باشد کافی است ، زیرا اکثر بزرگراههای مدرن اینترنت قادر به دستیابی به سرعت بارگیری بالاتر نیستند. در صورت بارگیری همزمان داده از چندین دستگاه ، این محدودیت کافی خواهد بود.
مرحله 4
به استانداردهای بی سیم پشتیبانی شده توسط دستگاه توجه کنید. بیشتر روترهای مدرن داده ها را در شبکه های 802.11 b / g / n انتقال می دهند. مهم است که دستگاه در حالت 802.11n کار کند ، که امکان انتقال حداکثر سرعت داده و دامنه سیگنال را فراهم می کند.
مرحله 5
برای افزایش دامنه انتقال سیگنال ، روترهایی با 3 و 4 آنتن ایجاد می شوند. روتر معمولی که در استاندارد 802.11n کار می کند قادر به انتقال اطلاعات در مساحت حداکثر 70 مترمربع است. اگر می خواهید به پوشش بیشتری دست پیدا کنید ، یک روتر با 3 آنتن خریداری کنید که به شما امکان می دهد با اینترنت در فاصله بسیار زیادی از خود دستگاه کار کنید.
مرحله 6
برای اینترنت خانگی ، یک دستگاه معمولی با یک آنتن کافی است ، زیرا روترهایی که در مسافت های طولانی کار می کنند هزینه بالاتری دارند و اغلب برد آنها با مساحت کمتر یک آپارتمان متوسط مطابقت ندارد.
